Wordt het toch nog winter?

Inleiding

Afgelopen 2 weken hebben we sneeuw gehad, maar zo snel als deze kwam, verdween hij ook weer. “Komt de winter nog echt of is de lente al in aantocht?”, vraag je je af.

Op vrijdag 30 januari 2015 ga ik met Frank Wormer op pad. Frank is Rentmeester van Vaeshartelt en hij heeft daar vele jaren zijn ziel en zaligheid in gelegd en wil dat nog lang blijven doen. Het is zijn tweede liefde, zal ik maar zeggen. Redenen genoeg om ook eens met hem een wandeling te maken. Dit keer niet op mijn Eigen Plekje, maar we nemen een 'grote' wandeling rondom Vaeshartelt.
Waarom deze wandeling? Onderdeel van mijn IVN-opleiding is dat ik een stage-opdracht moet vervullen. Mijn opdracht is een nieuwe wandeling te maken voor Vaeshartelt. Geen echte grote wandeling maar een 'Seizoens-excursie'. Een excursie voor de echte natuurliefhebber waarbij waarnemen van de natuur met al je zintuigen centraal staat. Ook zal worden gekeken hoe de natuur en zijn omgeving zich ontwikkelen gedurende de 4 seizoenen. Een heuse uitdaging, maar ik heb er zin in en wil hier graag een jaarlijkse traditie van maken. Hoe die seizoens-excursies er uit gaan zien, zal ik in mijn volgende blogs vertellen. 
Nu weer terug naar de wandeling van Frank en mij.

De wandeling

We wandelen samen rondom Vaeshartelt. De lichte sneeuw werkt betoverend (zie foto) en het lijkt wel een sprookje als de zonnestralen door het wolkendek breken.

De wandeling heb ik al in grote lijnen uitgezet en ik wil samen met Frank ook alvast gaan waarnemen. Een voorproefje als het ware. We kijken naar de flora, fauna en praten natuurlijk over de historie en de toekomst van Vaeshartelt. Frank weet onderweg veel te vertellen. Hij lijkt wel een wandelende Vaeshartelt-pedia! Teveel informatie voor deze blog. Ik beperk me daarom een beetje en vertel over de flora en fauna en neem daarbij een stukje mee van de historie en de toekomst van Vaeshartelt.

Flora en fauna

We wandelen langs de lindelaan waar zowel de uil als de specht hun domicilie hebben. Bij de vijver langs de weg kijken we naar verborgen restanten van historische fonteinen. Frank vertelt dat hij met smacht wacht op het schoonmaken van de vijvers vanwege slibvervuiling o.a. door zink. Wie weet, leest iemand van het Waterschap deze hartenkreet en gaat Frank's wens vlug in vervulling!

Vervolgens passeren we de imposante Sequoia’s, ofwel de mammoetbomen. Indrukwekkende bomen die wel 80 meter hoog kunnen worden en erg oud (meer dan 3000 jaar!). Dan zien we de toverhazelaar (zie foto) pronkend met zijn gele bloemetjes. Wat schets onze verbazing? We zien het goudhaantje (zie foto). Vol verbazing kijken we naar zijn bewegingen. Het lijkt wel een kolibrie. Het goudhaantje is Europa’s kleinste vogeltje. Van snavel tot staartpunt meet hij slechts 8,5 cm! Het is een zangvogeltje dat vooral te vinden is in naaldbossen met lariksen en sparren en die staan in het park van Vaeshartelt. Het leeft vooral in de toppen van naaldbomen maar nu zit het laag aan de grond. Bang is het in ieder geval niet.

We lopen langs de rododendrons waarvan de knoppen al aardig groeien (zie foto). Een teken dat de lente toch in aantocht is? We vervolgen ons pad, lopen de brug over bij de vijver en komen terecht bij de fruitbomen en kruidentuin. Plotseling staat Frank stil. “Tja, er komt een nieuwe gasleiding en die gaat dwars door de boomgaard heen. Een boomgaard waar we jaren over gedaan hebben en dat vind ik erg jammer”, zegt Frank enigszins aangedaan. We lopen weer terug naar de vijver waar de eenden en meerkoeten rustig ronddobberen (zie foto). Ook zien we twee nijlganzen die neergestreken zijn op de weide voor het kasteel (zie foto). Dan duiken we het Sterrenbos in. Kijken naar de tonderzwammen en nog een soort paddenstoel (zie foto), maar we weten niet welke het is. Mocht jij het weten? Maak me dan deelgenoot hiervan. In het Sterrebos zien we de eerste sneeuwklokjes (zie foto) ontluiken. Ook de gevlekte aronskelk laat voorzichtig zijn eerste bladeren boven de grond zien. Nog meer tekenen dat de lente in aantocht is en de winter achter ons ligt?

Midden in het Sterrenbos genieten we van de prachtige doorkijkjes. Het Sterrenbos had vroeger vele doeleinden. Zo was het gemakkelijk voor de jager, die in een kuil in het midden van het bos lag om het opgejaagde wild neer te schieten. Een slimme jager dus, maar ook weer een luie jager. Een ander doel was de houtkap. Daarnaast was en is het nog steeds een mooie wandelplek met veel schaduw en dat is wel lekker in de steeds heter wordende zomers.
Terug naar de winter en de lente. We zien de maretak in de toppen van de bomen (populieren). We lopen door de modder verder naar het volgende, aangrenzende bos dat nog eigendom is van de gemeente Maastricht. We sluipen door het struikgewas en komen uit bij de beukenlaan. Hier wordt het belang van dood hout aangetoond door educatieve bordjes van het CNME.
We zijn bijna aan het einde van de wandeling gekomen. Langs de beukenlaan horen we de beek, de nieuwe Gelei, stromen. Het maakt het stromende water niet uit in welk seizoen we zitten. Het blijft stromen en produceert een rustgevend geluid wat mooi past bij de stilte van de winter. Deze stilte wordt af en toe doorbroken omdat enkele vogels zich toch al voorzichtig laten horen. De lente is zeker in aantocht!

Tot slot

We wandelen weer terug naar de hoofdingang van Vaeshartelt waar we ook begonnen zijn. Zowel Frank en ik zijn weer een unieke natuurervaring rijker en wie weet zullen we deze wandeling nog vaker maken. Want Frank draagt het directeurschap van Vaeshartelt vanaf 1 februari a.s. over aan zijn opvolger. Nog 2 dagen en dan kan hij weer meer tijd steken in zijn functie als Rentmeester. Frank, ook via deze weg bedankt en veel succes met Vaeshartelt als jouw tweede liefde. Ook wij zullen genieten van deze liefde. Ik heb Vaeshartelt in mijn hart gesloten. Niet vreemd als je ziet dat het woord hart in Vaes’hart’elt verankerd zit!